|
เสียงเอื่อยๆ ของสายน้ำ ดังแว่วมาแต่ไกล |
|
ภาพเลือนรางของลำน้ำค่อยๆปรากฏขึ้นจากม่านหมอก |
|
ดอกไม้ริมธาร แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านไม้ |
|
ภาพแห่งความทรงจำได้หวนคืนสู่ตำแหน่งแหล่งเดิมริมธาร |
|
เหมือนในอดีตที่เกือบจะลืมเลือน |
|
เป็นภาพที่สะกดให้ดวงใจโหยไห้ |
|
|
|
ฉันนั่งลง ณ ริมธารใส |
|
แว่วเสียงน้ำและหริ่งหรีดเรไร |
|
ค่อยๆ จางหาย |
|
จางหายไปกับลมหายใจแผ่วเบา |
|
|
|
บทกวีแห่งความเงียบ |
|
สลักบนผืนดินชุ่มน้ำ |
|
เหน็บหนาว ราวชีวิตในคืนมืดมิดกลางทะเลไร้คลื่น |
|
ตราบคำสุดท้าย บนหน้าสุดท้าย |
|
คือบทสรุปของการเดินทางไกล |
|
ม่านเวทีปิดเปลือกตาลาจาก |
|
ไกลแสนไกลสู่ชีวิตหลังมายาการ |
|
|
|
สายน้ำแห่งนิรันดร์กาล บอกเล่าเรื่องราว |
|
และตอบแทนความรู้สึกทั้งมวล |
|
สายน้ำยังคงไหลไป |
|
เป็นนาฏกรรมแห่งชีวิตและความรักที่มิอาจหวนคืน |
|
|
|
เมื่อสายลมพัดผ่าน |
|
ลมหนาวมิได้มีแต่เพียงไอหนาว |
|
ยังพัดพาไออุ่นจากบ้านเก่า |
|
ทำให้หวนนึกถึงอดีตแสนไกล |
|
ลมหนาวพัดมาครานี้ |
|
กิ่งส้มโน้มราวจะหักลง |
|
มีเสียงอื้ออึงดังใครมาทายทัก |
|
|
|
สองฟากฝั่งลำน้ำแห่งภราดรภาพ เธอและฉันนั่งอยุ่สองริมฝั่ง |
|
สบตาบอกกล่าวความงามและความรัก |
|
สองฟากฝั่งแสนไกลนักหนา อยากบอกความคิดถึงของราตรีที่ผันผ่าน |
|
มีเสียงหัวใจร้องเรียก |
|
เพียงเสียงกระซิบจากลมหายใจฝากผ่านปลายปีกของเรไร |
|
เพื่อคลายความหนาวจากน้ำค้างคืนพระจันทร์แรม |