หากเปรียบชีวิตได้เป็น 3 ฤดู วัยเยาว์ คือ ฤดูฝน หนุ่มสาวคือฤดูร้อน... วัยชราคือฤดูหนาว ดั่งต้นไม้ที่กำลังเติบใหญ่ ความยืนยาวของชีวิต มิอาจสร้างอาณาเขตของการยืนต้นได้ แต่เมล็ดและร่มเงาต่างหาก ที่ได้สร้างอาณาจักรเป็นที่กล่าวขานในหมู่สรรพชีวิตมิสิ้นสุด ฤดูแห่งปฐมวัยได้เริ่มขึ้นเราได้แย้มยิ้ม สนุกสนานและเรียนรู้มากมายมิจบสิ้น ความร้อนรนของสังคมหลอมหล่ออุดมการณ์ไปสู่ฤดูแห่งวัยหนุ่มสาว ความทรงจำที่จะเล่าขาน สติปัญญาอันแก่กล้าสวนทางกับความอ่อนล้าของร่างกายเมื่อเข้าสู่วัยชรา ปลดปล่อยเพื่อจะก้าวเดินไปเพื่อจะเริ่มต้นใหม่ สรรค์สร้างฤดูแห่งชีวิตอันทรงคุณค่ายิ่งขึ้น...

แหล่งกำเนิดของสรรพชีวิต พลังอาหารอันอุดม โอนอ่อนผ่อนไหวตามกระแสคลื่น ชีวิตนับอนันต์... ก่อเกิด เดินทาง วิวัฒน์สู่อารยะ จากผืนน้ำสู่ผืนดิน สู่อากาศ ต่อสู้...ดิ้นรน...ค้นหา เรื่องราวนับไม่ถ้วนเรียงร้อยสร้างคราบไคลแห่งประวัติศาสตร์ ตราบจนแต่ละชีวิตสิ้นลง ปลงร่างเป็นผงธุลี เป็นอุทกธาราไหลกลับสู่ท้องทะเล ฟูมฟักทุ่งหญ้าแห่งนี้ให้ดำรงอยู่ เพื่อจุลชีพจักสานต่อการเดินทางไปสู่ต้นทางแห่งแสงสว่าง ที่ได้เฝ้ามองท้องทุ่งแห่งนี้มาแสนนาน

ดื่มกินน้ำค้างทุกยามเช้า ทักทายกับสายลมทุกยามสาย หยอกล้อกับแดดอ่อนยามเย็น บอกเล่าตำนานชีวิตกับดวงดาวทุกค่ำคืน ดอกหญ้าดำรงความอิสระบนท้องทุ่ง มีคุณค่าเพียงพอต่อชีวิต... เพื่อชีวิต มีความรักให้แก่โลกและสรรพสิ่ง มิเคยสูญหายไป ดอกหญ้าคือความสมดุลพอดีของความงามและธรรมชาติเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่ายังมีผืนแผ่นดิน ให้ทุกชีวิตได้เหยียบยืน...

เดินทางอยู่บนฟากฟ้าคอยนับวันเวลา...สร้างความฝัน และจินตนาการ สู่แดนอันไกลโพ้น เธอคือหลักชัยแห่งแรกของมนุษย์ที่จะเดินทางไกล แม้จะไม่มีวันไปถึงตราบใดที่มนุษย์ยังวัดความสำเร็จด้วยระยะทางและกาลเวลา ตำนานแห่งจันทร์ สาดส่องมองดูผืนดินทุกราตรี ดาวจันทร์ผู้โดดเดียวเดินทางอยู่บนฟากฟ้าเป็นที่พักของใจที่ลอยล่องท่องจักรวาล จันทร์เอย... เชยชิดกับฟากฟ้าราตรี คือรางวัลปลอบใจแด่คนช่างฝันอยู่ทุกกาลเวลา

ศิลปินผู้เยือกเย็น เรื่อยไหลอย่างสงบ ลดเลี้ยว ให้ความชุ่มชื่นแก่ผืนดินสายธารแห่งกาลเวลา ขับกล่อมบรรเลงบทเพลงแห่งอารยะธรรมสองฝั่งน้ำมานานแสนนาน กับชีวิตที่คราวคร่ำ สายน้ำเจ้าพระยา อยู่คู่กับสุข ...ทุกข์ ...ความรัก ...และอาทร แบ่งปันอาหารและไมตรีให้กับทุกชีวิตบทเพลงแห่งสายน้ำ มีบ้างที่เชี่ยวกราก บางครั้งก็โหยให้ รับรู้เรื่องราวของชีวิต จากเหนือสู่ใต้ แม้ไกลเพียงไหน เพื่อนำตำนานทั้งมวลไปบอกกล่าวกับทะเล

พักพิงใจไว้กับใจ ทอดสายตาออกไปไกลถึงปลายฟ้า ตะวันกำลังจะลับลงที่โค้งเขา เพื่อไปทักทายกับชีวิตที่อีกฝั่งขอบโลก ยามนี้ชีวิตใกล้จะหลับใหลทั่วอาณาเขตสงบเงียบ... ชีวิตเวียนวนเป็นวงกลม มีดวงตะวันคอยนับเวลาของชีวิตให้อย่างเที่ยงตรง จวบจนตะวันกลับมาใหม่ เราจะทำอะไรให้ดีขึ้น ...กว่าวันที่ผ่านมา

สัญญาหรือพันธะ นำชีวิตกลับมา ยิ้ม หัวเราะ ร้องให้ ...ชีวิตผู้มาใหม่ กับการแสวงหาไม่สิ้นสุด เธอจะได้รู้อย่างที่เคยรู้ เธอจะได้พบอย่างที่เคยพบไม่มีอะไรแปลกเลย นอกจากใจที่สั่นไหวไปกับสัมผัสรอบๆกาย ชีวิตน้อยๆเกินขึ้นมาแล้ว เพื่อที่จะ ...เรียนรู้ ...ค้นหา ...สิ่งที่ได้ลืมเลือนมาแสนนาน

เวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสาร เหมือนปลาว่ายวนอยู่ในอ่าง หนทางที่จักไปสู่ธาราใสจักต้องเพียงอุตสาหะ กระโจนออกไปอย่างหาญกล้าปลายทางนั้นไม่สามารถบอกเล่า เมื่อไปถึงความสงสัยในชีวิตมลายสิ้น