ฉันปลูกต้นไม้ไว้ในสวน ไว้ชื่นชมกับการเติบโต เสมือนญาติสนิท ได้พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ต้นไม้ในสวนบอกอะไรกับฉันมากมาย และสะบัดใบเป็นบท เพลงและทำนองให้ฉันได้ร้องเล่น ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา

ผีเสื้อกับดอกไม้ บินล้อโฉบเฉี่ยว ดูดกินน้ำหวาน ผสมผสานสายพันธุ์ธัญญาหาร เติมเต็มโลกนี้ให้สวยงาม เธอจึงได้รางวัลเป็นลายสวยบนปีกบางเป็นของเธอเอง แต่ละตนแต่ละลีลาจิตรกรรมมิซ้ำกัน แม้เวลาสั้นๆ ของชีวิต เธอคือศิลปินเอกแห่งท้องทุ่ง

ทาบทาโค้งฟ้า กินแดดอิ่มฝน สร้างใยฝันและตำนาน ให้ใครๆ ไหลหลง ฉันเห็นรุ้งกินน้ำแต่เยาว์วัย เกาะแขนพ่อเดินไปสุดสายรุ้ง ทุกวันหลังฝนตก ฉัน เฝ้ามองหารุ้งกินน้ำโค้งเดียวกับที่พ่อเคยโอบโยนให้ฉันเอื้อมคว้า วันนี้พ่ออยู่ไหน พ่อคงรอฉันอยู่ ณ สุดปลายฟ้า ที่โค้งรุ้งสีคราม แล้วฉันจะตามไป เล่นกับพ่อ และเติมเต็มฝันแห่งวันและวัย

บินมาจากไหนนะ บินมาทุกวัน ฉันเห็นเธอมองมาตั้งแต่วันที่ฉันเริ่มไปโรงเรียน บินมาอีกแล้ว ลีลาท่าทางไม่เคยเปลี่ยน แล้วยังแต่งตัวชุดเดิมซ้ำกันทุกครั้งที่พบเจอ ฉันย้ายบ้านมาหลายแหล่ง ท่องเที่ยวไปหลายที่ เธอก็ยังตามไปเกาะกิ่งไม้ใกล้ๆ บ้านฉันอยากถามไถ่ถึง สัจธรรมแห่งชีวิตและการดำรงอยู่ สายธาร ร่องลม กิ่งไม้ทีเธอทำรัง บ้านของเธอคงมีอยู่ในทุกๆ แห่งบนโลกสีเขียวใบนี้

พ่อแม่พาฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนอยู่ในสวน ได้เดินเลาะท้องร่อง ชมไม้ใบไม้ดอก ฟังเสียงเพลงจากนกน้อย ชะนี บ่าง เปียกปอนกับฝนไต้เงาไม้ใหญ่ นั่นคือโรงเรียนที่ฉันเดินผ่าน ไปและกลับทุกวันๆ ฉันยังจดจำขอนไม้ข้ามร่องสวนทุกๆ ทางมะพร้าวที่เคยโหนห้อยและเธอคนนั้นที่เคยหัวเราะขบขัน โรงเรียนในสวนยังคงสอนสั่งฉันจนวันนี้

สายหมอกบาง ริมธารใส สายใยชีวิตที่บางเบาระบายทุกยามรุ่งอรุณแอบอุ่นได้ทดแดดสีทอง ล่องละลายหายไปไหน เหมือนดั่งชีวิตที่เวียนไปกลั่นกายเป็นหยาดน้ำพร่างพรายมลายไปกับสายลม

เกาะเล่นได้ไกลล้อไปบนผิวน้ำ บินเล่นหยอกกันเป็นหมู่เป็นแถว กับโลกเล็กๆ บนคุ้งน้ำและกอกก ขยับปีกกระเพื่อมน้ำใสเป็นวงขยาย บอกกล่าวกับจักรวาลถึงชีวิตที่เวียนว่าย วันหนึ่งเธอจะมีปีกที่แข็งแรง เพื่อโบกบินไปไกลถึงสรวงสวรรค์

นกน้อยตังเล็กๆ บินผ่านสายลมแรง ถาโถมสู่ทะเลกว้าง ไกลสุดสายตามิแลเห็นจุดหมายที่ใฝ่ฝัน ศรัทธาหรือความเชื่อใดนำเธอบินไป จิตที่หวั่นไหว มิอาจนำเธอกลับมา ด้วยแรงที่สั่งสม ขอเธอพบจุดหมายที่วาดหวัง

คู่นกโบกบิน เฝ้าบินขึ้นลงล้อเล่นกับลม ส่งเสียงก้องดังระงมด้วยความสุขสม คู่นกโบยบินเป็นคู่สม เธอเลือกสายลมที่จะพยุงเธอไป สายฝน พายุแรง ปะทะปลายปีกด้วยดวงจิตและสายใจที่สานต่อ นำเธอสู่รังใหม่ที่อบอุ่นอยู่ทุกฤดูกาล

แดดอ่อน รอนแสงยามนี้ ชีวิตได้ผ่านไปอีกวารวัน อิ่มสุขทุกข์เศร้าคละเคล้ากัน ทั้งฝันทั้งตื่นคือชีวิต คือชีวิต คือชีวิต คือชีวิต ตั้งแต่เช้าถึงยามเย็นจวบจนมืดมิด ลมหายใจเข้าออกประคองจิต ทีละนิดทีละน้อยผ่านวันคืน

พักผ่อนเถอะนะ กลับสู่รังรอง ยามอาทิตย์ลับฟ้า ราตรีก็มาเยือน ณ เวลาเชื่อมต่อ ความสว่างกับความมืด ชีวิตก็เท่านี้ เวียนวนอยู่กับกลางวัน และกลางคืน ขอเสื่อสักผืน หมอนสักใบ ฉันอยากจะหลับ เพื่อพบกับวันใหม่